wrynniemyśli.

wypełzam na dachy człowieczeństw i
rozpościeram skrzydła z koców
upycham nogi w rynny by łapać krople rosy
miażdżę balustrady powietrzne składam ciosy

ósmy dzień bez ruchu leżę przyklejony smołą
zwęglam się i pękam jak Nevada upieczony
żar łapczywie łapię wkładam między oczy
tylko nasze myśli bomb już nie rozbroją

zakradam się w głąb siebie choć nie wiem czego szukam
wycieram dłonie w spodnie bo ciążą mi okrutnie
jak na szczycie świata dokładnie wszystko widzę
chcę nocy zbyt klarownej zbuduje z niej wyrzutnie

zmieniony w garstkę pyłu chcę kulą być armatnią
wystrzelę się pomału by dotrzeć do księżyców
pamiętam zostawiłaś drabinę mi ostatnią
co szczeble połamane dygoczą przestraszone
nie chcą mnie utrzymać kompletnie zdruzgotane